Ελεγε,λοιπον,κλαιων ο Ισοκράτης (436-338 πχ)

ΑΞΙΟΠΕΡΙΕΡΓΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΕ ΕΥΚΟΛΙΑ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΠΟΣΑ ΥΠΑΡΧΟΝΤΑ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΠΟΣΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΕΧΕΙ

ΣΩΚΡΑΤΗΣ

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Ένας από τους σοφότερους άνδρες της αρχαιότητας. Γεννήθηκε στην Αθήνα στα 470 π.Χ., και ήταν υιός του γλύπτη Σωφρονίσκου και της μαίας Φαιναρέτης, από το δήμο Αλωπεκής. Στην αρχή δοκίμασε ν’ ακολουθήσει το επάγγελμα του πατέρα του, οι δε Τρεις Χάριτες, άγαλμα που σωζόταν επί Παυσανία, ήταν έργο δικό του. Γρήγορα όμως εγκατέλειψε τη γλυπτική, για ν’ αφοσιωθεί στη φιλοσοφία, στην οποία και αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του, διδάσκοντας, όχι σε σχολείο, αλλά συζητώντας σε κάθε σημείο της πόλεως με ανθρώπους κάθε τάξεως και με κύριο στόχο τα ηθικά, θρησκευτικά, κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα.

Η διαλεκτική ικανότητά του, η λεπτότητά του και η πνευματική πρωτοτυπία του με τον τέλεια ηθικό χαρακτήρα του, προσέλκυαν τους νέους αριστοκράτες με τους οποίους ιδιαίτερα συνδεόταν. Αντίθετα προς του συγχρόνους του σοφιστές, ο Σωκράτης δεν ελάμβανε αμοιβή για τη διδασκαλία του. Κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο ξεπλήρωσε το καθήκον του προς την πατρίδα, και αγωνίσθηκε με μεγίστη ανδρεία και καρτερία στην Ποτίδαια όπου, και έσωσε τη ζωή του Αλκιβιάδη (432), στο Δήλιο (424) και στην Αμφίπολη (422). Διετέλεσε επιστάτης των Πρυτάνεων και αντιτάχθηκε στην παράνομη ψηφοφορία με την οποία ο δήμος των Αθηναίων καταδίκασε σε θάνατο τους εννέα στρατηγούς, οι οποίοι, αφού νίκησαν στην ναυμαχία των Αργινουσών, αναγκάσθηκαν από την τρικυμία να αφήσουν άταφους τους πεσόντες. Το ίδιο δεν υπάκουσε και στους τριάκοντα τυράννους, που τον διέταξαν να πάει με τέσσερις άλλους να φέρει στην Αθήνα τον Σαλαμίνιο Λέοντα, για να τον θανατώσουν.

Επειδή ο Σωκράτης καταπολεμούσε τις ολέθριες θεωρίες των διαφόρων σοφιστών και κατέκρινε το καθεστώς του δημοκρατικού πολιτεύματος, ονομάζοντας βλακώδη την εκλογή των αρχόντων με κυάμους, δημιούργησε πολλούς εχθρούς, μερικοί από τους οποίους, ως ο Αριστοφάνης, τον συνέχεαν με τους σοφιστές, που τους θεωρούσαν αίτιους των ατυχιών της πόλεως. Έτσι ο σοφός κατηγορήθηκε για ασέβεια από τον πολιτικό Άνυτο, τον ποιητή Μέλητο και το ρήτορα Λύκωνα και, ακόμα, για διαφθορά των νέων. Εισηγητής της κατηγορίας ήταν ο Μέλητος και αυτός τη συνέταξε. Το κείμενο έλεγε: «Αδικεί Σωκράτης ους μεν η πόλις νομίζει θεούς ου νομίζων, έτερα δεν καινά δαιμόνια εισηγούμενος• αδικεί δε και τους νέους διαφθείρων• τίμημα θάνατος». Ο Σωκράτης μπορούσε ν’ αποφύγει την καταδίκη αν δεχόταν ν’ απολογηθεί ή αν εκλιπαρούσε το έλεος των δικαστών, όπως συνηθιζόταν τότε. Όχι μόνο ένα τέτοιο δεν έκανε ο Σωκράτης, αλλά και όταν ο σοφός κηρύχθηκε ένοχος, και συζητείτο, σύμφωνα με το Αττικό Δίκαιο, η επιβλητέα ποινή, ο Σωκράτης αγέρωχος και με θάρρος, δήλωσε ότι του ήταν αδύνατο να διακόψει το έργο της διαπαιδαγωγήσεως των νέων, έργο που μέχρι τώρα έκανε σύμφωνα με τη θέληση του θεού. Η υπερήφανη στάση του Σωκράτη ερέθισε τους δικαστές, και ογδόντα απ’ αυτούς, που πριν είχαν δώσει αθωωτική ψήφο, τώρα ψήφισαν και αυτοί υπέρ της θανατικής ποινής.

Επειδή η εκτέλεση της θανατικής ποινής καθυστέρησε, εξ αιτίας της θεωρίας τη Δήλο, ο Σωκράτης έμεινε τριάντα μέρες στη φυλακή, όπου τον επισκέπτονταν οι φίλοι του, όμως αρνήθηκε επίμονα τη σωτηρία του με απόδραση, που του είχαν προετοιμάσει οι φίλοι του, θεωρώντας αυτήν σαν άτιμη πράξη. Έτσι, ήπιε το κώνειο με αδιάσειστη ηρεμία και θεία έξαρση, φιλοσοφώντας ηρεμότατα ακόμα και κατά την ημέρα του θανάτου του. Γρήγορα οι Αθηναίοι μετανόησαν για το θάνατο του σοφού, και με πολλούς τρόπους τίμησαν τη μνήμη του. Λέγεται μάλιστα ότι, όταν παιζόταν στο θέατρο η τραγωδία του Ευριπίδη, που είχε υπόθεση τον άδικο θάνατο του Παλαμήδη, την ώρα που ο χορός τραγουδούσε, λέγοντας «εκάνετε, εκάνετε, τον πάνσοφον, ω Δαναοί, ταν ουδέν αλγύνουσαν αηδόνα μουσάν, των Ελλήνων τον άριστον», το πλήθος των θεατών ξέσπασε σε κλάματα.

Για το χαρακτήρα του Σωκράτη συμφωνούν όλες οι πηγές. Η εξωτερική του μορφή δεν είχε τίποτα από την ελληνική καλλονή και τον τύπο του φυσιογνωμικά εξελιγμένου Έλληνα. Ήταν άσχημος, με μάτια πεταγμένα έξω, μύτη κοντή και χονδρή με σηκωμένα ρουθούνια, παχιά χείλη, κεφάλι φαλακρό και κοιλιά εξογκωμένη., ψυχικά όμως και πνευματικά ήταν τύπος υπέροχος και διακρινόταν για τη λεπτότητά του, την εξυπνάδα του, την πρωτοτυπία του, το χρηστό ήθος, την εγκράτεια και την αυτάρκειά του για τη γαλήνη και τη φαιδρότητα της ψυχής του και, όπως λέγει ο Πλάτων, ήταν «ο άριστος, ο φρονιμότατος και δικαιότατος των Ελλήνων».

Ο Σωκράτης δεν έγραψε τίποτα και όσα γνωρίζουμε γι’ αυτόν προέρχονται από συγγράμματα του Ξενοφώντα, του Πλάτωνα, και του Αριστοτέλη. Όμως, οι πηγές αυτές παρουσιάζουν διαφορετική κάπως την εικόνα της φιλοσοφίας του Σωκράτη. Ο Ξενοφών δέχεται το Σωκράτη σαν μεταρρυθμιστή της κοινωνίας, οι άλλοι δε, στηριζόμενοι στον Πλάτωνα, τον παριστάνουν κυρίως σαν ηθικοδιδάσκαλο, και άλλοι, τέλος, συμφωνώντας με τον Αριστοτέλη, δέχονται τον Σωκράτη, όχι σαν ηθικοδιδάσκαλο αλλά σαν διαλεκτικό. Η φιλοσοφία του Σωκράτη, στην επιστημονική της μορφή, είναι διαλεκτική, η οποία στην εφαρμογή της πάνω σε συγκεκριμένα πράγματα γίνεται ηθική. Σαν τους σοφιστές, έτσι και ο Σωκράτης, έχει σαν βάση της φιλοσοφίας του όχι τη φύση, αλλά τον άνθρωπο, κατεβάζοντας με αυτό τον τρόπο, ως είπε ο Κικέρων, τη φιλοσοφία από τον ουρανό στη γη.

Ρητά των Αρχαίων Ελλήνων

Ύδωρ θολερόν και απαίδευτον ψυχήν ου δει ταράττειν. (Το θολωμένο νερό και τον απαίδευτο άνθρωπο δεν πρέπει κανείς να τα ταράζει) - ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ
Η δεισιδαιμονία δόξειεν είναι δειλία προς το δαιμόνιον. (Η δεισιδαιμονία είναι μια δειλία μπροστά στο θείον) - ΘΕΟΦΡΑΣΤΟΣ
Ενταύθα μέντοι πάντα τ' ανθρώπων νοσεί, κακοίς όταν θέλωσι ιάσθαι κακά. (Τίποτα στους ανθρώπους δεν πάει καλά, όταν θέλουν να γιατρέψουν τα κακά χρησιμοποιώντας το κακό) - ΣΟΦΟΚΛΗΣ
Εθίζειν τους παίδας τω ταληθεί λέγειν. Το γαρ ψεύδεσθαι δουλοπρεπές και πάσιν ανθρώποις ουκ άξιον μιμείσθαι. (Να συνηθίζουμε τα παιδιά να λέγουν την αλήθεια. Γιατί η ψευτιά είναι δουλοπρέπεια και δεν αξίζει να τη μιμούνται οι άνθρωποι) - ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ (Ηθικά)
Δούλου τόδ' εστίν, μη λέγειν α τις φρονεί. (Είναι χαρακτηριστικό δούλου, το να μην λέει αυτά που σκέπτεται) - ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ (Φοίνισσαι)
Ου πάνυ ημίν ούτω φροντιστέον, τι ερούσιν οι πολλοί ημάς, αλλ' ό,τι ο επαϊων περί των δικαίων και αδίκων. (Δεν πρέπει να νοιαζόμαστε πολύ για το τι θα πει για μας ο κόσμος, αλλά τι θα πει εκείνος που ξέρει καλά για τα δίκαια και τα άδικα) - ΠΛΑΤΩΝΑΣ (Κρίτων)
Ονειδιζόμενος υπό Αττικού, ότι Σκύθης εστίν, έφη. Αλλ' εμοί μεν όνειδος η πατρίς, συ δε τη πατρίδι. (Υβριζόμενος κάποτε από έναν Αττικόν, για τη Σκυθική καταγωγή του (ότι ήταν βάρβαρος) απήντησε: εμένα μεν με ντροπιάζει η Πατρίδα μου, συ δε ντροπιάζεις την Πατρίδα σου) - ΑΝΑΧΑΡΣΙΣ
Ανήρ έννους τα καινά τοις πάλαι τεκμαίρεται. (Ο άνθρωπος που έχει μυαλό, κρίνει τα νέα από τα παλιά) - ΣΟΦΟΚΛΗΣ (Οιδ.Τύραννος)
Νόμωι γαρ φησι γλυκό (και) νόμωι πικρόν, νόμωι θερμόν, νόμωι ψυχρόν, νόμωι χροιή, ετεήι δε άτομα και κενόν. (Φαινομενική είναι η αίσθηση του γλυκού, του πικρού, του θερμού, του ψυχρού, των χρωμάτων. Στην πραγματικότητα υπάρχουν τα άτομα και το κενό) - ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ
Μην κάνεις λοιπόν χρήση βίας, στη διδασκαλία των παιδιών αλλά να τ' ανατρέφεις με παιχνίδια, για να μπορέσεις κι εσύ να διακρίνεις ακόμα περισσότερο αυτό για το οποίο το καθένα τους είναι γεννημένο. - ΠΛΑΤΩΝΑΣ (Πολιτεία)
Λοιπόν σε όλους μας είναι γνωστό, ότι Αφροδίτη χωρίς Έρωτα δεν υπάρχει. Αν υπήρχε μία Αφροδίτη, ένας Έρωτας θα υπήρχε. Εφ' όσον όμως υπάρχουν δύο, δύο κατ' ανάγκην και Έρωτες υπάρχουν. Και πώς να μην είναι δύο οι θεές; Η μία πάντως αρχαιότερη και χωρίς μητέρα, κόρη του Ουρανού, αυτή που της δίνουμε και το επώνυμον Ουρανία. Η άλλη νεωτέρα, του Διός και της Διώνης, αυτή την ονομάζουμε Πάνδημον. Κατ' ανάγκη άρα και ο Έρως, ο ένας μεν, ο συνεργάτης της δευτέρας, σωστό είναι να λέγεται Πάνδημος. Ουράνιος ο άλλος. - ΠΛΑΤΩΝΑΣ (Συμπόσιον)
Αν έχεις φίλους τους θεούς τον άριστο μάντη τον έχεις στο σπίτι σου. - ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ (Ελένη)
ΕΛΕΝΗ: Δεν πήγα εγώ στην Τροία. Το είδωλό μου ήταν. ΜΕΝΕΛΑΟΣ: Ποιος κάνει ζωντανά ομοιώματα; ΕΛΕΝΗ: Ο αιθέρας! Οι θεοί το ομοίωμά μου από αιθέρα το έκαναν! - ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ (Ελένη)
Κουράζονται κόρη μου και οι συμφορές και πέφτει ο αγέρας τους, ούτε οι ευτυχισμένοι ευτυχούν ως το τέλος όλα αλλάζουν και πορεύονται αλλιώς και όποιος πιστεύει στην ελπίδα είναι γενναίος. Δειλός είναι όποιος απελπίζεται. - ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ (Ηρακλής)
Αρετή υγείά τε τις αν είη και κάλλος και ευεξία ψυχής, κακία δε νόσος τε και αίσχος και ασθένεια. (Η αρετή είναι μια υγιής διάθεση της ψυχής και ομορφιά και δύναμη, ενώ κακία είναι η αρρώστια, η ασχήμια και η αδυναμία της) - ΠΛΑΤΩΝΑ (Πολιτεία)
Η αρετή επιστήμη εστίν ου θεωρητική μόνον, αλλά και πρακτική… και τον εσόμενον αγαθόν άνδρα μη μόνον εκμανθάνειν όσα μαθήματα φέρει προς αρετήν, αλλά και γυμνάζεθαι κατά ταύτα φιλοτίμως και φιλοπόνως. (Η αρετή είναι επιστήμη όχι μόνο θεωρητική, αλλά και πρακτική. Κι αυτός που θέλει να γίνει ενάρετος, είναι ανάγκη να μάθει καλά, όχι μόνο τα μαθήματα που τον κατευθύνουν στην αρετή, αλλά ν' ασκείται και στην πράξη σ' αυτά με εργατικότητα και φιλοτιμία). - ΜΟΥΣΩΝΙΟΣ
Αύξεται δ' αρετά, χλωραίς εέρσαις ως ότε δένδρεον άσσει, εν σοφοίς ανδρών αερθείσ' εν δικαίοις τε προς υγρόν αιθέρα. (Όπως το δέντρο μεγαλώνει στον καθαρό αέρα με τις δροσιές, έτσι και η αρετή μεγαλώνει στους σοφούς και δίκαιους ανθρώπους) - ΠΙΝΔΑΡΟΣ
Μεγάλην παιδείαν νόμιζε δι' ής δυνήση φέρειν απαιδευσίαν. (Να θεωρείς μεγάλη μόρφωση εκείνη, που θα σου δώσει την ικανότητα να υποφέρεις την αμορφωσιά) - ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ
Α πάσχοντες υφ' ετέρων οργίζεσθε, ταύτα τοις άλλοις μη ποιείτε. (Μην κάνετε στους άλλους εκείνα για τα οποία εσείς θυμώνετε όταν τα κάνουν άλλοι σε σας) - ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ (Νικοκλής)
Θάρσει. Λέγων τ' αληθές ου σφαλεί ποτε. (Έχε θάρρος. Όταν λες την αλήθεια, δε θα κάνεις ποτέ λάθος) - ΣΟΦΟΚΛΗΣ
Ελευθέρου γαρ εστι ταληθή λέγειν. (Είναι γνώρισμα ελεύθερου ανθρώπου να λέει την αλήθεια) - ΜΕΝΑΝΔΡΟΣ
Ου μετανοείν αλλά προνοείν χρη τον άνδρα τον σοφόν. (Ο φρόνιμος άνθρωπος δεν πρέπει να μετανοεί, αλλά να προνοεί) - ΕΠΙΧΑΡΜΟΣ
Ή λέγε τι σιγής κρείττον, ή σιγήν έχε. (Ή να λες κάτι καλύτερο από την σιωπή ή να σωπαίνεις) - ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ

Αν και ξεκίνησα κάπως ανάποδα ελπίζω να μην σας ενοχλεί , αυτά είναι κάποια αρχαία ρητά που μπόρεσα να βρω , ο λόγος είναι ότι από την ιστορία μαθαίνουμε και γινόμαστε σοφότερη , σε ένα κόσμο που όλη θεωρούμε τους εαυτούς μας έξυπνους ,
Σήμερα που όλοι μας το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να βγάλουμε φράγκα χωρείς να υπολογίζουμε τον συνάνθρωπο μας , πατάμε επί πτωμάτων για λίγα ακόμα χρήματα ,και η νέοι κάνοντας ότι τους κατεβεί στο κεφάλι είναι παιδία δικά μας στα όπια δεν
Αξιωθήκαμε να τους δώσουμε λίγη σημασία και μόρφωση
Είμαστε άξιοι της μοίρας μας .

Ευχαριστώ

ΜΠΡΑΒΟ ΡΕ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΕ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ POST.ΤΟ ΕΙΧΑΝ ΠΙΑΣΕΙ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΗΜΩΝ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ.ΕΜΕΙΣ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΘΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ!!!!!

Τα ίδια χαλιά τότε τα ίδια και τωρα, η μηπος τα ειπαν όλα η αρχαίοι και δεν έμεινε τίποτα να πουν τα ντουγανια η πολιτικοί μας , άρε λιακό αθάνατε ,μαζί με τον Σωκράτη τον Ισοκράτη και τους υπόλοιπους λόγιους θα μπόι και ο λιακοπουλος